براکت آسانسور چیست و چه کاربردی دارد؟

ممکن است برایتان سوال باشد که براکت آسانسور چیست و چه کاربردی در صنعت آسانسور دارد. در این مطلب به نقش براکت در نصب ریل آسانسور خواهیم پرداخت. برای شناخت بیشتر براکت آسانسور چیست بهتر ست با کاربرد آن آشنا شوید.

براکت آسانسور چیست؟

براکت آسانسور بعنوان مهار کننده ریل های هدایت کننده کابین و ارتباط ریل های آسانسور به آهن کشی یا سازه درون چاه عمل می نمایند.از طرفی براکت ها را به عنوان تصحیح کننده ناشاقولی احتمالی چاه آسانسور یاد می کنند. در صورتی که ریل ها به درستی نصب شده باشند، حرکت آسانسور به صورت نرم و بدون تکان و ارتعاش و با حداقل صدای ممکن انجام می شود و نکته ای که وجود دارد این است که نصب درست ریل ها وابسته به اجرای صحیح براکت ریل آسانسور است.

نقش براکت آسانسور در نصب ریل آسانسور بسیار مهم است و در واقع براکت ها پایه هایی هستند که ریل ها توسط آن ها به سازه یا دیواره چاه متصل و نصب می شوند. سرعت حرکت، نوع اندازه ریل ها، ترمز ایمنی یا پاراشوت و ظرفیت کابین عواملی اند که می توانند نوع و اندازه براکت را مشخص کنند. براکت ها را از نبشی، ورقه آهنی یا ناودانی می سازند.

شرکت های نصاب آسانسور معمولا از براکت های مخصوص ریل های خود استفاده می کنند. همانطور که ریل ها باید از مقاومت کافی برخوردار باشند، براکت در آسانسور نیز باید از نوع قوی و محکم باشند تا ریل ها را نگه دارند.

انواع براکت آسانسور,براکت آسانسور,براکت آسانسور چیست,

براکت ریل آسانسور چه وظیفه ای دارد؟

زمانی که شما به خوبی براکت آسانسور چیست را درک کنید کاربرد آن در صنعت آسانسور را نیز به خوبی درک می کنید. پیمانکار آسانسور در طی عملیات اجرائی براکت ریل ها را به سازه ساختمان نصب می کند. محل اتصال معمولا به صورت تیر فلزی، دیوار آجری و یا بتنی می باشد و توسط پیمانکار ساختمان از قبل بنا می شود اگر چنانچه در چاه آسانسور مقدمات کار توسط پیمانکار ساختمانی  انجام نشده بود، مسئول نصب آسانسور هیچ گونه مسئولیتی برای سازه ندارد و می بایست از مسئول یا کارفرمای ساختمان تقاضا کند تا مقدمات نصب فراهم شود.

اگر از روش آهن کشی که در ایران مرسوم است، استفاده کنید ،می بایست ابعاد، نوع تیر ها و فاصله آن ها از یکدیگر را با توجه به نقشه ای که برای آسانسور ساختمان طراحی شده است بررسی کنید. اگر براکت ها به اسکلت فلزی ساختمان یا آهن کشی آسانسور متصل شود در واقع بهترین حالت برای نصب و نظارت نصاب آسانسور است.

محل قرار گیری براکت ها بسیار مهم اند، زیرا پس از نصب آن ها محل ریل ها تعیین می شود و لذا می بایست براکت ها در نقطه دقیق و درستی نصب شوند. لازم به تذکر است که حداقل یک براکت برای هر ریل در نظر گرفته شود.

براکت ها باید فاصله مشخصی از درب طبقه داشته باشند و بطور دقیق نسبت به همدیگر در طول چاه شاقول وگونیا باشند. شرکت های معروف در طی اقدامی انواع براکت آسانسور را طراحی کرده اند که می توان در انواع مختلفی از ابعاد ریل ها از آن براکت های قابل تنظیم استفاده کرد.

براکت وزنه آسانسور چه وظیفه ای دارد؟

اکنون به خوبی با براکت آسانسور چیست آشنا شدید. براکت های وزنه تعادل به دلیل ثابت بودن در محل نصب خود قابل تنظیم نیستند. بنابراین در هنگام نصب باید خیلی دقیق بود. چنانچه ریل های وزنه تعادل نیاز به جا به جایی داشته باشند به وسیله ورق های پر کننده (لاتون) تنظیم می شوند.

در نصب ریل ها اکثرا از براکت های نبشی یا ورق فلزی نورد شده دارای سوراخ های کشوئی اریب استفاده می کنند. فاصله براکت در آسانسور از یکدیگر حداقل ۱٫۵ متر و حداکثر ۲٫۵ متر در نظر گرفته می شود که بسته به ظرفیت و اندازه ریل های آسانسور متغیر اند.

نکته طلایی براکت آسانسور

در صورتی که براکتی که می بایست ریل را نگه داری کند، در محل اتصال بین دو ریل قرار گیرد، بهتر است براکت را در زیر ریلی نصب کنید که با ریل بالا سری در اتصال است. علت این کار آنست که در این حالت براکت هیچ گونه تماسی با پشت بند ریل ندارد .

همانطور که در مقاله های قبلی در خصوص ریل های آسانسور کششی گفته شده است، با توجه به نقشه های آسانسور محل قرار گیری براکت ها و ریل مشخص اند و ریل های ۵ متری در نقشه ها مشخص اند و یک یا دو عدد از ریل ها باید با طول کوتاه تری استفاده شوند.

آشنایی با سون سگمنت

سون سگمنت، Seven Segment یا p7-Segment که نام کامل تر آن Seven Segment Display، به معنای نمایشگر هفت قسمتی است، یکی از ساده ترین نمایشگرها برای نمایش اعداد و حروف است. همان طور که از نام آن مشخص است، این قطعه دارای هفت قسمت است که نتیجۀ روشن یا خاموش بودن آنها، نمایش اعداد و حروف است. آنها در انواع و اقسام مختلف ساخته می شوند. از لحاظ تعداد ارقام (Digit)، انواع تکی، 2 تایی، 3 تایی، 4 تایی و ... موجود هستند. یک دسته بندی دیگر، آنها را در دو نوع آند مشترک و کاتد مشترک قرار می دهد. همچنین اندازه ها، جنس ها، رنگ ها و شکل های مختلفی از نمایشگرهای هفت قسمتی وجود دارد. برای مثال نمایشگرهای هفت قسمتی وجود دارند که برای نمایش زمان به کار می روند. نمونه هایی هستند که هر سگمنت آنها از چندین LED ساخته شده است. انواعی هستند که در LCDها پیاده شده اند. منظور ما از سون سگمنت در این نوشته، نمایشگرهایی همانند نمایشگرهای تصویر زیر است. این نمایشگرها دارای 7 قسمت روشن شونده برای نمایش اعداد و برخی از حروف است. البته در اغلب آنها، نقطه نیز که نشان دهندۀ ممیز عدد اعشاری است، به عنوان سگمنت هشتم وجود دارد. در نوشتۀ «راه اندازی سون سگمنت با AVR» و «راه اندازی سون سگمنت با STM32» به راه اندازی این نمایشگرها با میکروکنترلرهای AVR و STM32 پرداختیم.

تاریخچه سون سگمنت

تاریخچه اختراع این نوع نمایشگر به اوایل سال 1903 در آمریکا بر می گردد. هنگامی که Carl Kinsly روشی برای  انتقال تلگراف ها و اعداد اختراع کرد. در این روش حروف و اعداد با نوارهایی به صورت قطعه ای چاپ می شدند. F. W. Wood در سال 1908 یک نمایشگر 8 قسمتی با یک خط مورب برای نمایش عدد 4، ساخت. در سال 1910 یک نمایشگر هفت قسمتی که با لامپ های رشته ای ساخته شده بود، روی پنل علامت اتاق دیگ بخار نیروگاه استفاده شد. همچنین این نوع نمایشگر را در نمایش شماره تلفن گرفته شده به اپراتورها هنگام انتقال از شماره گیری دستی به اتوماتیک به کار گرفتند. تا زمان ظهور LED در دهۀ 70، این نوع نمایشگرها به طور گسترده استفاده نشدند. پیش از استفادۀ LEDها در نمایشگرهای هفت قسمتی، برخی از آنها با رشته های تابنده (Filament Seven Segment Display) نمایش می دادند. و در ساخت آنها یک لامپ خلأ، مانند لوله های Nixie و نمایشگرهای فلورسنت اولیه به کار می رفت.

هر آسانسور چند درب دارد؟

در آسانسور های استاندارد به ازای هر توقف حداقل یک عدد درب طبقه در هر آسانسور وجود دارد.  علت اینکه میگوییم حداقل اینست که ممکن است در یک طبقه 2 یا بیشتر هم درب وجود داشته باشد. مثلا بعضی ساختمان ها در هر طبقه 2 یا بیشتر واحد وجود دارد که ورودی آسانسور هر واحد جدا می باشد.

چهارچوب درب های طبقه به اسکلت ساختمان توسط جوش متصل می شود و سپس دور آن دیوار چینی می شود تا  درب ها در جای خود محکم شوند.

علاوه بر این در داخل کابین هم برای هر جهت باز شدن درب حداقل یک درب کابین وجود دارد. زیرا ممکن است درب در جهت های متفاوتی باز شود.

انواع درب در آسانسور

۲ مدل درب طبقه آسانسور از نوع لولایی

ساده ترین و البته ارزان ترین نوع درب که می توان به عنوان درب طبقه قرار داد درب لولایی است. این نوع درب از یک چهارچوب و خود لته درب تشکیل شده است. بر روی این درب باید قفل جداگانه و دیکتاتور(آرامبند) نیز قرار داد. این نوع دربها را فقط به عنوان درب طبقه می توان استفاده کرد و برای درب کابین کاربرد ندارد.

درب اتوبوسی آسانسور در حالت نیمه باز

نحوه عملکرد این نوع درب مانند درب ورودی مسافرین در اتوبوس های شهری است. یک موتور الکتریکی با استفاده از برق نیروی لازم برای باز و بسته شدن دو قسمت درب را فراهم میکند. دو قسمت درب هرکدام به یک طرف  جمع می شوند و روی هم قرار نمی گیرند. یکی از ایرادات این نوع درب اشغال بخشی از فضای آستانه ورودی کابین هنگام باز و بسته شدن آن است. به همین دلیل از این نوع درب فقط در مواقعی که فضای کافی برای لته های درب داخل چاه وجود نداشته باشد استفاده می شود. به درب های اتوبوسی آکاردئونی نیز گفته میشود.

درب تلسکوپی آسانسور

درب تلسکوپی از 2 یا چند قسمت به موازات هم تشکیل شده است. همه این قسمتها همزمان رو به جلو یا عقب حرکت میکنند و با پوشاندن قسمتی از فضا، کل قسمت ورودی را می پوشانند.  بسته به جهت باز و بسته شدن لته های درب ، این نوع را به صورت چپ بازشو و راست بازشو نام گذاری میکنیم.

درب آسانسور از نوع سانترال

این نوع درب از دو قسمت تشکیل شده که یکی از قسمت ها در سمت چپ و دیگری در راست قرار میگیرد. برای باز شدن درب این دو قسمت از یکدیگر دور و برای بسته شدن به هم نزدیک می گردند تا درب بسته شود. درب های سانترال چون از وسط باز می شوند نسبت به درب های تلسکوپی کمی زودتر بسته می شوند.همچنین این نوع درب از زیبایی بیشتری نسبت به بقیه دربها برخوردارند.

دربهای لولایی از نوع دستی و دربهای تلسکوپی و سانترال از نوع اتوماتیک می باشد.

آسانسور ها چند نوع درب دارند؟

 

۱ – آسانسور با درب تمام اتوماتیک: در آسانسور های تمام اتوماتیک دربهای کابین و طبقات همه از نوع اتوماتیک می باشد.

۲ – آسانسور با درب نیمه اتوماتیک: در صورتی که درب طبقات آسانسور از نوع دستی و درب کابین از نوع اتوماتیک باشد آسانسور در دسته نیمه اتوماتیک قرار می گیرد.

۳ – آسانسور با درب دستی: اگر درب طبقات آسانسور از نوع لولایی باشد ولی فاقد درب داخل کابین باشد درب آن از نوع دستی می باشد. این آسانسور ها استاندارد نمی باشند و استفاده از آن بسیار خطرناک می باشد. اگر درب آسانسور منزل شما از نوع دستی می باشد بهتر است هرچه سریعتر برای نصب درب کابین اقدام فرمایید.

قطعاتی که روی درب بسته می شوند

درب آسانسور قطعه بسیار مهمی در آسانسور است ولی به تنهایی کامل نیست. برای کامل تر شدن عملکرد این قسمت از آسانسور قطعاتی هم روی آن نصب می شود تا عملکرد آن بهبود یابد. در زیر به بعضی از این قطعات اشاره میکنیم.

دیکتاتور (آرام بند) درب: در آسانسورهای کششی با درب لولایی قطعه‌ای به نام دیکتاتور یا آرام‌بند معمولا در بالای درب‌های لولایی قرار دارد. وجود این قطعه کمک می کند تا درب به آرامی بسته شود هر چند که شما درب را محکم ببندید. در واقع این قطعه از به شدت بسته شدن درب ، جلوگیری می کند. وظیفه دیگر این قطعه ایجاد فشار روی در برای بسته شدن کامل آن است. معمولا در مواردی که عرض درب بیشتر از 120 سانتی‌متر باشد (مانند آسانسور‌های بیمارستانی) از دو آرام‌بند استفاده میشود.

قفل: باز بودن درب آسانسور در حین حرکت بسیار خطرناک میباشد. در آسانسور های استاندارد درب همه طبقات بجز درب طبقه ای که کابین روبروی آن قرار دارد باید بسته باشد. قبل از شروع به حرکت کابین ، تابلو فرمان دستور بسته شدن درب های باز را صادر می کند. وجود قفل باعث می شود مطمئن باشیم هیچ دربی حین حرکت باز نمی شود. قفل درب یکی از اجزای سری ایمنی نیز می باشد.

کنتاکت درب طبقات و کابین: کنتاکت درب یکی دیگر از اجزایی است که روی دربها نصب می شود تا قبل از حرکت کابین آسانسور مطمئن شویم درب ها بسته است.

کمان درب کابین:  همانطور که در بالا اشاره کردیم درب همه طبقات بجز درب طبقه ای که کابین روبروی آن قرار دارد باید بسته باشد. کمان مکانیکی درب وظیفه دارد در زمان توقف کابین روبروی طبقه مقصد قفل درب را آزاد کند.

انواع ریل

ریل آسانسور

اولین مرحله در نصب آسانسور، نصب ریل آسانسور و همچنین درب آسانسور می باشد که بسته به ظرفیت، سرعت و ارتفاع آن می توان از انواع ریل آسانسور T5-T9-T16-T127 استفاده کرد.

ریل آسانسور یکی از مهمترین قطعات آسانسور می باشد که از لحاظ امنیت و عملکرد کلی آسانسور، دارای اهمیت خاصی می باشد و در صورت ایجاد مشکل در نصب آن، کل عملکرد آسانسور دچار مشکل خواهد شد.

به اجزای فلزی با مقطع T شکل که جهت هدایت کابین یا وزنه تعادل آسانسور به کار می رود، ریل آسانسور می گویند.

از ریل آسانسور به دلایل زیر استفاده می شود:

    هدایت کابین و وزنه تعادل در حرکت عمودی آسانسور

    به حداقل رساندن حرکت افقی کابین

    مقاومت در برابر نوسانات کابین ناشی از نیروهای خارج از مرکز

    امکان توقف کابین در هنگام فعال شدن مکانیزم ترمز ایمنی (پاراشوت)

کابین و قاب وزنه آسانسور به وسیله یکی دیگر از قطعات آسانسور به نام کفشک به ریل آسانسور متصل می شوند. در طول مسیر حرکت کابین، این ریل ها از دو طرف به وسیله دو عدد روغن دان به صورت اتوماتیک روغن کاری می شوند. برای محکم کردن ریل های آسانسور به بدنه چاهک آسانسور از قطعات دیگری به نام لقمه و براکت استفاده می شود. در محل اتصال دو ریل به یکدیگر باید قسمت نر و مادگی ریلها به صورت کامل به یکدیگر اتصال داشته باشند در غیر این صورت باعث خوردگی لنت کفشک ها می گردد.

وظیفه اصلی ریل های راهنمای آسانسور هدایت کابین و قاب وزنه در آسانسور بوده و وظیفه دوم ریل ها، مهار کابین آسانسور هنگام پاراشوت (ترمز اضطراری کابین) می باشد بطوریکه وزن کل کابین و متعلقات آن به ریلهای راهنمای کابین منتقل می گردد. شاخه های ریل پنج متری بوده و برای هر شاخه ریل یک عدد پشت بند (fishplate) جهت اتصال به شاخه بعدی در نظر گرفته شده است، سایزهای پشت بند منحصرا برای همان نوع ریل ساخته شده است و پشت بند ریلهای T5-T9-T16-T127 قابل نصب بر روی یکدیگر نیستند.

موارد موثر در نحوه انتخاب ریل آسانسور مناسب برای کابین و وزنه تعادل آسانسور:

    ظرفیت آسانسور

    ارتفاع آسانسور

    سرعت آسانسو

موارد بالا از هم جدا نبوده و برای انتخاب ریل مناسب برای نصب آسانسور هر سه مورد بالا باید با هم مورد بررسی قرار گیرد.

با توجه به موارد بالا ریل های آسانسور را می توان انتخاب کرد:

    برای آسانسور های 1 الی 7 نفره بهتر است از ریل های T5 برای وزنه تعادل و ریل های T9 برای کابین آسانسور استفاده کرد. این ریل ها برای ارتفاع حداکثر 30 متر مناسب است و برای ارتفاع بیشتر از 30 متر و یا سرعت بالای 1.2 متر بر ثانیه با همین ظرفیت از ریل های T16 برای کابین استفاده می شود. به دلیل اینکه در صورت سقوط آسانسور ریل های آسانسور T9 تحمل ایستادگی در برابر این فشار را ندارند.

    برای آسانسور های 8 الی 12 نفره بهتر است از ریل های T9 برای وزنه تعادل و ریل های T16 برای کابین آسانسور استفاده کرد. این ریل ها برای ارتفاع حداکثر 50 متر مناسب است و برای ارتفاع بیشتر از 50 متر و یا سرعت بالای 1.6 متر بر ثانیه با همین ظرفیت از ریل های T127 برای کابین استفاده می شود. به دلیل اینکه در صورت سقوط آسانسور ریل های آسانسور T16 تحمل ایستادگی در برابر این فشار را ندارند.

    برای آسانسور های بالای 12 نفر بهتر است از ریل های T127 برای کابین و ریل های T9 برای وزنه تعادل استفاده شود.

نحوه نامگذاری ریل آسانسور:

در کشورمان و در بین فروشندگان و مصرف کنندگان مرسوم است که ریل ها را با افزودن ضخامت تیغه آنها به T نامگذاری می کنند اما چنین چیزی فقط در کشور ما مرسوم است و بین تولیدکنندگان ریل در سایر نقاط جهان و مصرف کنندگان و فروشندگان ریل اینگونه نیست و به نحوه دیگری ریل ها را نامگذاری می کنند بدین صورت که پهنای پشت ریل را بر حسب میلی متر به T اضافه می نمایند این نحوه نامگذاری در تمام جهان به صورت استاندارد بین المللی است و مصرف کنندگان با مشاهده نام ریل متوجه خواهند شد که ضخامت تیغه آن و یا ارتفاع تیغه چقدر است.

تفاوت ریل های نورد سرد و گرم آسانسور:

    تیغه ریل: در ریل آسانسور نورد گرم روی تیغه ریل رده های ماشین کاری به عمق حدودا 2 میلیمتر در سرتاسر تیغه ریل وجود دارد اما در ریل نورد سرد تیغه ریل بدون ماشین کاری است و یکنواخت است و روی آن برجستگی های ریزی وجود دارد که عمق کمتری دارند.

     سختی: سختی تیغه ریل های نورد گرم در حدود 130 برینل است در حالیکه سختی تیغه ریل های نورد سرد در حدود 200 برینل می باشد. از لحاظ کارآیی و عملکرد هیچ تفاوتی با هم ندارند فقط پس از پاراشوت کردن آسانسور، ریل نورد گرم آسیب بیشتری خواهد دید.

    عمر مفید: ریل های نورد سرد با توجه به اینکه سختی بالاتری نسبت به ریل های نورد گرم دارند، دارای عمر بیشتری نسبت به ریل های نورد گرم می باشند.

چراغ تونلی آسانسور

چراغ تونلی برای روشنایی چاهک آسانسور استفاده می شود .

 روشنایی چاهک آسانسور و موتورخانه :

حتماً تا به حال به داخل یک چاله آسانسور نگاه کرده اید، اگر دقت کرده باشید روشنایی فضای این چاله توسط چراغ های خاصی به نام چراغ های تونلی تامین می‌شود. البته هر نوع چراغ دیگری که حداقل دارای IP 44 باشد می تواند در چاهک آسانسور نصب شود، ولی نوع متداول این چراغ ها همان چراغ های تونلی است که تصویر آن را در پایین مشاهده می کنید.

چراغ تونلی

بهتر است در داخل چاله آسانسور، این چراغ ها را به صورت عمودی و در جهتی که -سوراخ ورودی کابل به چراغ- در سمت پایین باشد، نصب کنید. تا از نفوذ هرگونه آب و رطوبت به چراغ جلوگیری شود. طبق مبحث ۱۵ مقررات ملی ساختمان که در مورد آسانسورها صحبت می کند، بایستی یک چراغ روشنایی از ارتفاع ۵۰ سانتی متر زیر سقف چاهک آسانسور -همان سقفی که موتور آسانسور روی آن قرار میگیرد- شروع شود و به فاصله هر حداکثر ۷ متر یک چراغ دیگر نصب کنید تا به پایین چاله آسانسور برسید. در جمله قبل روی کلمه “حداکثر” دوباره تاکید می کنیم، تا متوجه شوید که می توانید این فاصله را کمتر هم در نظر بگیرید، و همیشه پیشنهاد ما این است که در هر ۲ طبقه -یعنی حدوداً هر ۵ متر- یک چراغ نصب کنید، تا روشنایی بهتری فراهم شود.

آنگاه در ارتفاع ۵۰ سانتی متر مانده به کف چاهک آسانسور هم آخرین چراغ را نصب کنید و در کنار آن یک پریز برق هم قرار دهید. سرخط این پریز بایستی از سرخط روشنایی ها جدا باشد تا زمانی که کلید چراغ ها در حالت خاموش قرار میگیرد، برق این پریز قطع نشود. این پریز بعداً برای سرویس و بازبینی ماهیانه آسانسور مورد استفاده قرار گیرد و نصب آن الزامیست.

در نهایت برای تمام چراغ های گفته شده یک کلید یک پل در موتورخانه آسانسور نصب کنید. البته قبلاً از کلیدهای تبدیل استفاده میشد تا هم از پایین چاله آسانسور و هم از اتاقک موتورخانه بتوان چراغ ها را خاموش کرد، ولی طبق استانداردهای جدید تنها بایستی یک کلید تک پل در موتورخانه آسانسور نصب شود تا سرویس کار آسانسور مجبور باشد که برای روشن کردن چراغ ها به موتورخانه مراجعه کند و قبل از شروع به کار، برق آسانسور را هم قطع کند.

تمامی سیمکشی های گفته شده بایستی در داخل لوله های برق فولادی یا لوله های برق نسوز قرار گیرد و نصب داکت های روکار در داخل چاهک آسانسور ممنوع است. می توانید در کنار هر چراغ یک جعبه تقسیم روکار ۱۰*۱۰ نصب کنید و سربندی سیم ها را در داخل جعبه تقسیم انجام دهید.

اکنون به تصویر زیر که چراغ های یک چاله آسانسور را نشان می دهد نگاه کنید. همانطور که مشاهده می کنید چراغ ها در کنار ریل وزنه تعادل نصب شده‌اند تا مزاحمتی برای سایر تجهیزات نداشته باشند. و در هر طبقه یک چراغ نصب شده است، که به نظر ما نصب یک چراغ برای هر ۲ طبقه کفایت می کند و نیاز به هزینه کردن بیشتر از این نیست. ایراد دیگری هم که در این تصویر وجود دارد، استفاده از داکت های پلاستیکی برای سیم های برق است.

تعداد روشنایی های اتاقک موتورخانه آسانسور هم بسته به مساحت این محیط دارد. ولی نصب ۱ یا حداکثر ۲ چراغ دیواری یا سقفی که برای آنها یک کلید یک پل در کنار درب ورودی موتورخانه نصب شده است، کفایت می کند. چراغ های داخل اتاقک موتورخانه هم می بایست IP44 باشند. طبق مقررات اجرایی، حداقل روشنایی محیط اتاقک موتورخانه باید ۲۰۰ لوکس باشد.

توجه: سرخط روشنایی اتاقک موتورخانه و سرخط روشنایی چاله آسانسور و پریز برق داخل چاله آسانسور، باید از برق سایر تجهیزات جدا باشد تا با قطع کلید سه فاز اصلی داخل موتورخانه، برق روشنایی ها و پریز قطع نشود.

نکته: برای تمام روشنایی ها در چاله آسانسور و اتاقک موتورخانه باید از ۳ رشته سیم نمره ۱٫۵ استفاده کنید. که این سه رشته سیم شامل فاز، نول و ارت می باشد. و برای سرخط روشنایی ها یک فیوز ۱۰ آمپر تندکار نوع B در تابلوی قدرت نصب می گردد.

نکته: وجود حداقل یک پریز برق در موتورخانه آسانسور الزامی است.

نکته: برای پریزی که قبلاً گفتیم در ارتفاع ۵۰ سانتی متری از کف چاله آسانسور قرار میگیرد و پریزی که در موتورخانه و نزدیک تابلوی قدرت نصب می شود باید از ۳ رشته سیم نمره ۲٫۵ استفاده کرد. که این سه رشته شامل فاز، نول و ارت هستند و برای این دو پریز یک فیوز ۱۶ آمپر کندکار نوع C در تابلوی قدرت نصب می گردد.