elavatoor

۱۹ مطلب در مرداد ۱۴۰۰ ثبت شده است

  • ۰
  • ۰

کابین آسانسور (Car or Cabin) : کابین محفظه ای است که مسافر یا بار یا هر دو را در خود جای داده ٬ حمل می نماید و کنترل حرکت از داخل برای افراد امکان پذیر میباشد تزئینات داخل کابین با توجه به نوع کاربری آسانسور متفاوت بوده و ممکن است از نوع ورق رنگ شده کوره ای ،روکش فرمیکا، روکش استیل ، ویا از جنس شیشه ای که اصطلاحا به کابین شیشه ای یا PANORMA نامیده میشود ،انتخاب گردد.

 

کابین از سه قسمت عمده تشکیل شده است: – چهارچوب که اصطلاحاً ((یوک)) نامیده می شود. که این چهرچوب خود به چند بخش از جمله به یوک بالا (Cross-Head) و یوک پایین (Planker) تقسیم می شود. – سکو که مسافرین و یا بار بر روی آن قرار می گیرند. – دیواره ها که به عنوان محافظ بکار می روند.(نقش عمده درب کابین حفاظت از مسافرین است تا احتمالا با دیواره چاه به هنگام حرکت برخورد نکنند) یوک در انواع و طرح های مختلف وجود دارد که با توجه به موقعیت درب ورودی ٬ ظرفیت کابین و نوع آسانور انتخاب می گردد.(در دو شکل بالا انواع یوک را مشاهده می کنید.) در آسانسورهای کششی ممکن است سیم بکسل ها بطور مسقیم به شاسی متصل شوند و یا پس از پیچیدن به دور فلکه هرزگرد روی کابین یا زیر آن که به یوک متصل هستند ٬ به کابین ارتباط پیدا کنند.

 

کفشک های لغزشی یا غلطکی در چهار گوش کابین روی یوک ها(بالا و پایین) تعبیه می گردند تا کابین را در طول ریل های راهنما هدایت کنند. در زیر چند نمونه کابین مسافربر آسانسور را مشاهده می نمایید. طریقه ی نصب: ابتدا یوک پایین را توسط داربست یا هر وسیله نگهدارنده ی مطمئن فیکس کرده و ستون های چپ و راست را نصب می نماییم و آنها را نیز باید به ریل های راهنمای کابین را توسط سیم یا بست فلزی فیکس کنیم تا موقع قرار دادن و نصب ٬ کابین از محل خود خارج نشود ٬ حال کابین را به دورن چاه برده -اگر به هر دلیل مانند کوچک بودن ورودی ساختمان مجبور به تکه کردن کابین شدید باید به ترتیب کف کابین را قرار داده سپس پشت ٬ دیواره های چپ و راست ٬ سقف کابین و در انتها پیشانی کابین را نصب نماییم که این کار به هیچ وجه توصیه نمی شود زیرا این کار باعث خارج شدن کابین از حالت تعادل خود شده به نحوی خمش دارد و تنش های موجود در حرکت به مرور زمان باعث متلاشی شدن آن می گردد.

 

حال که کابین را به درون چاه بردیم یوک بالا را نصب می کنیم و لاستیک های لرزه گیر را موقتا (تا موقع نصب کفشک ها) قرار می دهیم. تجهیزات کابین :

 

۱- نصب پاراشوت ها : ابتدا پاراشوت چپ یا راست را در زیر یوک پایین در محل جای کفشک با پیچ و مهره ی ۱۲ بسته شود برای این منظور مرکز تا مرکز سوراخ روی بدنه ی پاراشوت ۱۷ سانتی متر در نظر گرفته شد (براساس کفشک های رایج در بازار). نکته : پاراشوت ها از جهتی باید زیر کابین نصب شود که فک های پاراشوت به سمت پایین شود.

 

۲- فاصله ی بدنه ی پاراشوت ها از لبه ی ریل ها نباید کمتر از ۱/۵ میلی متر و بیشتر از ۳ میلی متر باشند.

 

۳- نصب کفشک ها : در این مرحله فک های پاراشوت را با دست به سمت بالا فشار می دهیم تا فک های پاراشوت با ریل درگیر شود و بعد کفشک ها را در زیر پاراشوت نصب می کنیم . بعد از آزاد کردن فک ها میبایست ریل دقیقا وسط فک های پاراشوت قرار بگیرد.

 

۴- نصب قوطی ۲/۵*۲/۵ : در این مرحله جا قوطی ها را از پشت پاراشوت ها باز کرده و فاصله پشت تا پشت پاراشوت ها را اندازه گرفته و از این اندازه به دست آمده یک سانت کمتر قوطی ۲/۵*۲/۵ را می بریم و بهمراه جا قوطی ها در پشت پاراشوت ها نصب می کنیم. نکته : بعد از نصب قوطی باید توجه داشت که قوطی در جای خود خلاصی داشته باشد.

 

۵- نصب دسته پاراشوت : روی فک های هرپاراشوت سوراخی تعبیه شده که توسط پیچ آلنی موجود بر روی یکی از این فک ها دسته پاراشوت به یکی از این فک ها متصل می شود (بستگی به سیم بکسل گاورنر دارد ) طرف دیگر دسته پاراشوت پیچ نمره ۱۲ وجود دارد که به یکی از سوراخ های یوک بالا یا پایین بسته می شود (بستگی دارد دسته پاراشوت بلند یا کوتاه باشد) و فنری در زیر این پیچ موجود می باشد که می بایست توسط بست زیر فنر تنظیم شود به طوری که در حالت عادی این فنر فک های پاراشوت را به سمت پایین تحت فشار قرار دهد. تذکر : جهت مشاهده تصاویر نصب پاراشوت به بخش سیستم ترمز ایمنی آسانسور مراجعه بفرمایید. نکاتی که می بایست کنترل شود : ۱- در زمان نصب دسته پاراشوت به فک ها پیچ آلنی در حدی سفت گردد که دسته پاراشوت کاملا محکم به فک ها متصل نباشد (دسته پاراشوت باید کمی خلاصی داشته باشد) ۲- در زمان نصب دسته پاراشوت نصب شد باید بتوانیم از رو یا زیر کابین فنر باید طوری تنظیم شود در حین اینکه فنر تحت فشار است بتواند حدود ۱۰ سانتی متر هم جمع شود ( فنر مانع بالا آمدن دسته پاراشوت نشود) ۳- در زمانی که دسته پاراشوت نصب شد باید بتوانیم از رو یا زیر کابین دسته پاراشوت را به راحتی بالا بکشیم و رها کنیم و فک ها به حالت عادی برگردند. اگر دسته پاراشوت به بالا حرکت نکرد باید موارد زیر چک شود : A – فنر دسته پاراشوت جایی برای جمع شدن ندارد. B – پیچ اتصال دسته پاراشوت به یوک کج بوده و لوله را تحت فشار قرار داده. C – قسمت پایین دسته پاراشوت که به فک ها متصل می شود به نبشی زیر کابین گیر می کند. D – پیچ آلنی اتصال دسته پاراشوت که به فک ها خیلی سفت شده و دسته پاراشوت نمی تواند حرکت لولایی داشته باشد . E – ریل وسط فک های پاراشوت نمی باشد و یک طرف فک ها به ریل گیر میکند و مانع بالا آمدن فک ها می شود. F – اندازه قوطی ۲/۵*۲/۵ بزرگ بوده و به فک ها فشار می آورد (خلاصی قوطی کم است)

  • fatemeh rahmdell
  • ۰
  • ۰

مقدار آهن آلات مورد استفاده برای یک آسانسور با 6 توقف و ظرفیت 6 نفر با اندازه 170 * 170، وزنه پشت و سیستم تعلیق یک به یک با درب اتوماتیک و سرعتی معادل یک متر بر ثانیه به شرح زیر است:

 

ستون ها: 15 نبشی با نمره 10

 

کلاف ها: 11 ناودانی با نمره 8

 

دال: 4 تیر آهن با طول معادل چاه و نمره 18

 

پلیت ها و ریل ها: 8 پلیت 30 * 30

 

زیر آهن دال: 10 نبشی بریده 10 * 10 * 10

 

اتصال ستون و پلیت: 50 پلیت 10 * 20

 

درب اتوماتیک: 4 ساخه نبشی با نمره 5 برای سر و 4 ناودانی 6 یا 8 برای زیر

 

دیگر نکات شاسی کشی آسانسور

 

بعد از این که آهن آلات نصب شدند، باید سریعا از ضد زنگ استفاده کرد.

 

باید این را در نظر گرفت که در رابطه با بارهای وارده بر اسکلت چاه آسانسور، با در نظر داشتن شرایط چاه در وضعیت عادی، به غیر از نیروی حاصل از ریل ها، بقیه وزن تجهیزات بر دال بتنی که سطح زیر موتور می باشد، اعمال می شود.

 

اگر کارفرما در محکم سازی و مسلح کردن دال بتنی دقت کافی به خرج ندهد، شرکت ارائه دهنده خدمات باید در هنگام اجرای مکانیک آسانسور، بار استاتیکی آن را روی کلاف آهن دال اعمال کند، به این شکل که دو تیر آهن 16 با ابعاد معادل عرض یا عمق چاه فراهم شده و دو سر کلاف تیر آهن دال به این دو تیر آهن متصل می شود. شاسی موتور روی این دو جای خواهد گرفت. به این شکل، بار اسکلت آسانسور روی کلاف تیر آهن دال و کل شاسی کشی اعمال می شود و هیچ وزنی به دال بتنی تحمیل نخواهد شد.

  • fatemeh rahmdell
  • ۰
  • ۰

خط تراز

 

خط تراز

 

خط تراز که به آن خط مبنا نیز گفته می شود، خطی است که شاسی کشی آسانسور از سمت ورودی آن باید با آن موازی باشد. این خط ممکن است یک دیوار در جلوی چاه یا لبه پشت بام منظور شود. در این مرحله، باید الگوی اندازه های به دست آمده را بست. برای این کار، روی چاه در پشت بام، چهار آرماتور صاف یا ناودانی 6 را در چهار سوی چاه روی یکدیگر می گذاریم. دو طرف آرماتور سمت درب ورودی باید نسبت به خط مبنا اندازه گرفته شده، موازی با آن قرار داده شده و تثبیت شود. آرماتورها باید بر هم عمود شوند و برای جلوگیری از حرکت، باید از گچ یا جوش استفاده کرد. از راه های عمود کردن می توان به قانون 60-80 استفاده کرد. سیم شاقول ها از چهار کنج الگوی ایجاد شده به سمت پایین آویزان شده و در بین راه، موانع رفع می شوند.

 

جهت ثابت سازی شاقول ها در توقف دوم، دستک ها را به طبقات جوش داده و یک آرماتور روی دستک قرار می دهیم. سپس سیم شاقول را در نقطه ای که تکان نمی خورد، دور آرماتور می پیچانیم. اولین چیزی که برای محاسبه آهن آلات مورد استفاده برای چاه آسانسور باید بدانیم، ارتفاع کل سازه است. با در نظر گرفتن تعارف چاهک، فضای بالاسری و ارتفاع طبقات می شود ارتفاع کل شاسی کشی را به دست آورد.

 

چاهک یعنی فاصله کف چاه آسانسور تا سطح توقف اول. در آسانسورهای معمولی، با سرعت یک متر بر ثانیه، مینیمم اندازه چاهک، 140 سانتی متر لحاظ می شود.

 

اورهد نیز به فاصله کف توقف آخر تا سقف چاه گفته می شود. در آسانسورهای معمولی با سرعت یک متر بر ثانیه، مینیمم اندازه اورهد در حدود 390 سانتی متر لحاظ می شود. به طور معمول، ارتفاع طبقه ها چیزی در حدود 330 سانتی متر در نظر گرفته می شود.

 

باید توجه کرد که کف تمام شده طبقات روی محاسبه تاثیر دارد و باید آن را در نظر گرفت.

 

در شاسی کشی، چهار ستون داریم، پس به میزان چهار برابر عددی که از محاسبه به دست می آید، آهن لازم خواهد بود.

 

با توجه به محاسبه انجام شده فاصله کلاف ها، مقدار آهن مورد استفاده برای آن ها نیز تعیین می گردد.

 

مثلا فرض کنید فاصله کلاف ها بر اساس محاسبه 180 سانتی متر است. بنابراین، ارتفاع یک ستون را باید بر 180 بخش کرد تا تعداد کلاف ها به دست بیاید. محیط چاه هم اندازه یک کلاف را مشخص می کند.

 

اندازه یک کلاف را در تعداد کل کلاف ها ضرب می کنیم تا مقدار آهن مورد استفاده برای کلاف ها مشخص شود.

 

برای آسانسورهایی که چهار تا هشت بار توقف دارند، معمولا نبشی 10 برای ستون های شاسی کشی و ناودانی 8 برای کلاف های شاسی کشی به کار می رود، اما فاصله کلاف ها به استانداردی بستگی دارد که مشخص می سازد ماکسیمم فاصله دو براکت در یک ریل چقدر می باشد.

 

بیش تر پیمانکارها برای آسانسورهای معمولی طبق کلیشه ها عمل می کنند، اما برای آسانسورهای خاص و دارای توقف زیاد باید دقت داشت که این کلیشه ها به کار نمی آیند و محاسبات شاسی کشی باید بر اساس دیتاشیت انجام شود.

 

حالا در رابطه با اجرای اولین نبشی ستون ها صحبت می کنیم. نبشی ها را باید با کمک بالابر در محل مورد نظر جای داد، با کمک شاقول بنایی، دو بال آن را از درون شاقول نمود و از پایین به پلیتی که کف چاه جای گرفته، جوش داد. از بالا نیز به دستک ها جوش داده می شود. چون بیش تر نبشی های عرضه شده در بازار دارای انحنا هستند، بهتر است موردی که خیلی کج می باشد را در ابتدا قرار داد.

 

جهت این که نبشی ستون های شاسی کشی بهتر روی هم قرار بگیرند، بالای هر نبشی، یک پلیت از درون و یکی از بیرون جوش داده می شود.

 

نبشی های بعدی نیز به همین ترتیب نصب می شوند، به صورتی که در پایین و بالا با سیم شاقول هماهنگ باشند. نبشی ها باید به صورت لب به لب به هم جوش داده شوند. برای قوی تر کردن اتصال، پلیت مذکور نیز جوش داده می شود.

 

نقطه پایانی نبشی های ستون شاسی کشی در آسانسورهایی که سرعتشان یک متر بر ثانیه است و ظرفیت هست نفر را دارند، از کف توقف آخر باید دست کم معادل 420 سانتی متر باشد. این را باید با شرکت هماهنگ کرد. این را نیز بدانید که اندازه گفته شده با فرض مشخص نبودن کف تمام شده صحیح می باشد.

 

همچنین باید توجه کرد که ارتفاع کف سکوی دال بتنی تا سقف موتورخانه مربوط به آسانسور، دست کم 180 سانتی متر می باشد. در بهترین حالت، این اندازه را 200 سانتی متر در نظر می گیرند.

 

  • fatemeh rahmdell
  • ۰
  • ۰

آهن کشی آسانسور در ساختمان های اسکلت فلزی

 

در ساختمان های اسکلت فلزی، در صورتی که یکی از ستون های خود ساختمان در گوشه چاه آسانسور قرار داشته باشد، می توان آن را به عنوان یکی از ستون هایی که برای آسانسور مورد نیاز است، مورد استفاده قرار داد. در ضمن می شود از حلقه کلاف بندی طبقه ها نیز در نقش یکی از کلاف های مورد نیاز برای سازه آسانسور بهره جست. معمولا در ساختمان های دارای اسکلت فلزی، پل گرفتن از ساختمان برای شاسی کشی ساده تر است.

 آهن کشی آسانسور در ساختمان های اسکلت بتنی

 

نکته ای که در اجرای آهن کشی آسانسور در ساختمان های اسکلت بتنی مهم است، محل قرارگیری پلیت هاست. کارفرما باید در زمان بتن ریزی سقف ها، محل قرار گرفتن پلیت ها را که برای اتصال ستون ها به طبقه ها مورد استفاده قرار می گیرد، فراهم نماید. بهتر است پلیت ها به جای حالت سپری روی سقف و چهار کنج چاه آسانسور اجرا شوند، زیرا به این شکل، بار حاصل از ستون به خوبی تحمل می شود. بنابراین، کارفرما باید در زمان بتن ریزی سقف ها برای جلوگیری از کار و هزینه اضافه با یک شرکت ارائه دهنده خدمات آسانسور در این رابطه مشورت کند. نیاز است برای پل گرفتن از ساختمان به سازه آسانسور، در هر چهار گوشه چاه آسانسور و در هر طبقه، پلیت قرار داده شود.

 

پلیت ها در زمان آرماتوربندی ساختمان نصب می شوند. اگر این طور نباشد، باید پلیت ها را در چهار گوشه چاه آسانسور بلت کرد. در چاه هایی که دیوار برشی دارند، می شود به جای شاسی کشی، پلیت هایی را در نقطه اتصال براکت های مربوط به ریل با فاصله بلت نمود. بعدا براکت ها به آن ها جوش داده خواهند شد. چاه هایی که دیوار چینیشان انجام شده است، برای ایمنی در زمان آهن کشی به اجرای داربست نیاز دارند. بالابر برای جا به جا کردن آهن آلات باید بالای چاه قرار داشته باشد. چاله باید تمیز باشد. آهن آلات مورد نیاز را باید کنترل کرد و در صورت کم و کسر داشتن، سریعا اطلاع داد.

 

شاقول ریزی جهت اجرای سازه چاه آسانسور

شاقول ریزی جهت اجرای سازه چاه آسانسور

 

این کار برای در آوردن خطای چاه انجام می شود. اگر در چاه آسانسور، ناشاقولی وجود داشته باشد و پودرها و تیرها عقب و جلو باشند، ما داخلی ترین پودر را ملاک قرار خواهیم داد. برای این کار، یک نفر روی پشت بام و چاه آسانسور رفته، نخ ریسمان را آویزان و در هر گوشه، هر دو دیوار را شاقول ریزی می نماید. نفری دیگر هم در طبقه ها داخل ترین دیوار را در نظر گرفته و مقدار اختلاف اندازه آن با معادلش در پشت بام را اندازه می گیرد و می نویسد. این عملیات را باید برای هر چهار گوشه انجام داد تا خطای چاه به دست بیاید.

 

پس از این که این مرحله انجام شد، اگر چاه آسانسور را دیوارچینی کرده باشند، باید بال ناودانی ها را مد نظر قرار داد و از اندازه چاه در طرفین و پشت کسر کرد، چون کلاف ها درون چاه جای خواهند گرفت.

 

  • fatemeh rahmdell
  • ۰
  • ۰

برق تمام سیستم آسانسور، چراغ ها و پریزهای موجود در موتورخانه و چاله آسانسور توسط یک کابل ۵ رشته که از کنتور عمومی می آید تامین می شود.  برای ساختمان هایی که آسانسور دارند، یک کنتور ۳ فاز است که تمامی ساکنین آن مجتمع مسکونی در پرداخت هزینه های مصرفی آن شریک هستند. این کنتور در کنار سایر کنتورهای برق، یعنی در تابلوی کنتورها نصب می شود. اینکه این کابل ۵ رشته ای از چه نمره ای باشد بستگی به توان موتور، ظرفیت آسانسور، راندمان موتور و پارامترهای دیگر تعیین میشود. ولی

معمولاً برای آسانسورهای -۵/۵ کیلو وات و کمتر- و تا ارتفاع ۶ طبقه ، که ظرفیت جابجایی ۴ تا ۶ نفر را دارند، از کابل ۵ در ۶ استفاده می شود. و برای موتورهای آسانسور با توان ۹/۵ کیلو وات که معمولاً ظرفیت جابجایی ۱۰ نفر را دارند، از کابل ۵ در ۱۰ استفاده می‌شود. از این ۵ رشته سیم، ۳ رشته برای فازهای برقِ ۳ فاز، یک رشته برای نول و یک رشته برای ارت استفاده می شود.

نکته: وقتی می گوییم یک کابل ۵ در ۶ (۵*۶) است، یعنی در داخل آن کابل ۵ رشته سیم با نمره ۶ قرار گرفته است.

پس این کابل اصلی بایستی از کنتور عمومی شروع شود و با استفاده از لوله برق فولادی یا لوله برق نسوز به داخل چاله آسانسور برسد و بعد از آنجا به سمت بالا و تا اتاقک موتورخانه امتداد یابد و به تابلوی قدرت -اسم دیگرش تابلوی سه فاز- وصل شود. لوله های فولادی یا لوله های نسوز که کابل اصلی از داخل آن رد شده بایستی به فاصله هر ۲ متر به دیواره چاله آسانسور با بست محکم شود.

توجه کنید که چون تابلوی قدرت در نزدیکی درب ورودی به موتورخانه نصب می شود، شما بایستی طول کابل برق اصلی را کمی بلندتر در نظر بگیرید تا مطمئن شوید که بعداً طول کابل کوتاه نمی آید.
تابلوی قدرت یا همان تابلوی ۳ فاز یک تابلوی کوچک است که فقط روی آن یک کلید گردان صفر و یک و ۳ عدد چراغ سیگنال کوچک قرار دارد. این تابلو در ارتفاع ۱۲۰ تا ۱۴۰ سانتی متری از کف موتورخانه نصب می شود. تصویر یک تابلوی قدرت را در پایین مشاهده می‌کنید. با چرخاندن کلید گردان روی این تابلو، برق کل سیستم آسانسور، بجز برق روشنایی ها و پریزها قطع خواهد شد.

 

تابلو برق 3 فاز آسانسور

 

پس این تابلو، برق ۳ قسمت مختلف را تامین می کند.

۱- برق موتور و تابلوی کنترل

۲- برق چراغ های چاله آسانسور و اتاقک موتورخانه

۳- برق پریزهای چاله آسانسور و اتاقک موتورخانه

شمای تقسیم برق در تابلوی 3 فاز

البته شما به عنوان یک برقکار ساختمان فقط کابل اصلی را تا نزدیکی درب موتورخانه می کشید و الباقی کار را آقای نصاب آسانسور انجام می‌دهد. پس نیازی نیست که بیشتر از این وارد جزئیات شویم.

  • fatemeh rahmdell
  • ۰
  • ۰

تنوع استفاده شیشه در آسانسور

 

شیشه یکی از قدیمی ترین ساخته‌های دست بشر است. شیشه برای اولین بار در معماری رومی مورد توجه معماران بوده است و در طراحی فضاهای داخی و فضاهای بیرونی ساختمان استفاده شده است. امروزه استفاده از شیشه به قدری وسیع و گسترده شده است که در هر فضایی از ساختمان می توان ردپای شیشه ها را دید. یکی از استفاده های مدرن شیشه، استفاده از انواع شیشه های رنگی و طرحدار در آسانسور است که عبارت اند از: آینه، درب شیشه ای و کابین شیشه ای.

 

 

۱. کابین آسانسور از انواع شیشه های آسانسور

 

شیشه های رنگی و طرحدار که برای کابین آسانسور های شیشه ای مورد استفاده قرار می گیرد از انواع شیشه های بسار مقاوم و نشکن به نام شیشه‌ی لمینیت است. شیشه های رنگی لمینیت همان شیشه هایی هستند که از آنها برای ساخت نمای شیشه‌ای ساختمان و شیشه ی جلوی اتومبیل استفاده می‌شوند. شیشه‌های سکوریت لمینیت، شیشه‌هایی هستند که در فرآیندساخت آنها، لایه هایی از پلیمر های مخصوص به کار رفته است. نحوه ساخت ویژه آنها باعث شده است که این نوع شیشه ها خصلت نشکن پیدا کنند.

شیشه سکوریت لمینیت در آسانسور

 

شیشه سکوریت لمینیت در آسانسور

 

شیشه‌های لمینیت رنگی و طرحدار در برابر ضربات وارد شده مقاومتی تا چند برابر شیشه‌ی معمولی از خود نشان می دهند. اگر ضربه وارده بسار شدید باشد، تنها ترک بر می‌دارند و لایه های پلیمری چسبنده آن، از فرو ریختن آن جلوگیری می‌کند و تکه های ترک برداشته را در جای خود ثابت نگه می دارد. دقیقا مثل شیشه‌ی جلوی اتومبیل که وقتی تصادفات رانندگی رخ می‌دهد فقط ترک می خورد و کاملا شکسته نمی‌شود.

شیشه سکوریت لمینیت در آسانسور

 

شیشه سکوریت لمینیت در آسانسور

 

این ویژگی باعث شد که شیشه‌های لمینت از ایمن ترین و مناسب‌ترین انواع شیشه ها برای طراحی کابین آسانسور های شیشه ای مورد استفاده قرار گیرند و امنیت آسانور را به بهترین وجه ممکن تامین کنند.

شیشه دکوراتیو و معرفی انواع شیشه های آن

بخوانید ...

 

شیشه لمینیت دچار سایش، خط و خش و به طور کلی دچار فرسایش نمی‌شوند و همیشه حالت اولیه ی ظاهر خود را حفظ می‌کنند. شیشه های آسانسور باید بالاترین امینی، مقاومت و استحکام، درجه ی کیفیت و شفافیت را داشته باشند.

 

شیشه های رنگی که برای طراحی کابین آسانسورهای شیشه ای مورد استفاده قرار میگیرند در برابر گرما و حرارت بسیار مقاوم هستند و در حین وقوع حوادثی مانند آتش سوزی ایمنی خود را حفظ می‌کنند.

  • fatemeh rahmdell
  • ۰
  • ۰

در سال‌های ابتدایی همه‌گیر شدن نصب آسانسور‌ها در ساختمان‌های مرتفع یک اپراتور به‌طور مداوم در کابین آسانسور مستقر بود که یکی از وظایف این اپراتور باز و بسته کردن درب آسانسور بود؛ در سال‌های 1864 الی 1887 باز و بسته شدن درب آسانسور از حالت دستی به حالت اتوماتیک تغییر کرد و اولین قفل های درب آسانسور نیز در این سال‌ها ساخت شد .

 

یکی از مهم‌ترین وظایف قفل درب آسانسور اطمینان از بسته بودن درب آسانسور در تمام طول مدت حرکت آسانسور می‌باشد، برای باز کردن قفل درب آسانسور به کلید‌های مخصوص نیاز است که سرویسکاران آسانسور در زمان سرویس آسانسور از ان برای باز کردن درب استفاده می کنند هم‌چنین آتشنشان‌ها نیز از این کلید‌ها برای نجات مسافران در زمان گیر‌کردن آسانسور استفاده می‌کنند.

انواع کلید قفل درب آسانسور

 

با مرور زمان شکل و عملکرد قفل‌های درب آسانسور تغییر کرد و به دنبال آن کلید قفل درب آسانسور‌ها نیز دچار تحول شدند؛ در سال‌های 1940 الی 1960 از قفل‌های درب آسانسور معروف به قفل شیندلری رواج پیدا کرد، این قفل درب‌ها معمولا بر روی درب‌های لولایی آسانسور بسته می‌شد، در انتهای زبانه بازوی قفل‌های درب قدیمی دو حفره به قطر 4 میلیمتر وجود داشت، این قفل‌ درب‌های آسانسور با کلیدی موسوم به کلید دو گوش باز می‌شدند.

 

قسمت انتهایی کلید‌های قفل درب آسانسور یعنی قسمتی که در دست می‌گیریم می‌تواند اشکال مختلفی داشته‌باشد اما قسمت درگیر با قفل آن‌ها یکسان هستند؛ در کلید‌های دو گوش قسمت درگیر با قفل درب به شکل میله‌ای و تخت بوده که در انتهای آن دو زبانه دقیقا برابر با حفره‌ها وجود داشته که با گردش آن می توانستند بازوی قفل را تکان دهند و زبانه درب که در چهارچوب درگیر بوده آزاد و درب آسانسور باز می‌شد.

 

البته بعضی از قفل درب آسانسور‌های قدیمی کلیدی داشتند به‌نام کلید پلاستیکی درب اتوماتیک که تقریبا شبیه به قلاب بافتنی بزرگ و تخت بوده که با استفاده از سر قلاب مانند قفل درب آسانسور را باز می‌کردند.

 

امروز از کلید سه گوش برای باز کردن درب انواع آسانسور‌ها استفاده می‌شود؛ به‌جز کلید قفل درب‌هایی که به آن اشاره کردیم کلید‌های دیگری مانند کلید 300، 400 و 500 شیندلر، کلید‌های استوانه‌ای شیاردار، کلید‌های قفل سیلندری و… نیز وجود دارند که مانند کلید سه گوش پرکاربرد نیستند.

قفل درب آسانسور چگونه کار می کند؟

 

قفل درب آسانسور دارای یک بازو داخل چاه آسانسور، ضامن، زبانه و هم‌چنین دو میکروسوئیچ می‌باشد، که مگنت‌های آن روی چارچوب قابل مشاهده است با بسته‌شدن درب عمل می‌کند به‌طوری که به هنگام بسته‌شدن درب طبقه توسط پلاتینی که روی درب نصب شده است، مگنت پل شده و مدار برق فرمان آسانسور را متصل می‌کند؛ میکروسوئیچ دیگر با ضامن قفل کار می کند .

 

هنگامی که کابین به تراز طبقه می‌رسد و متوقف می شود ، کمان درب توسط تابلو فرمان آسانسور فاقد برق می‌گردد. در این مواقع کمان توسط جک روغنی خود که تحت فشار است ، تحت تاثیر قرار گرفته و باز می شود و ضربه ای به اهرم قفل وارد می‌نماید. اهرم باعث آزاد شدن ضامن و زبانه قفل گردیده و در نتیجه درب لولایی آسانسور برای باز شدن آزاد می گردد؛ همزمان میکروسوئیچ ضامن که جزء مدار سری استپ است نیز عمل کرده  جریان برق فرمان آسانسور را از مدار خارج می کند.

  • fatemeh rahmdell
  • ۰
  • ۰

نحوه نصب ریل آسانسور:

  ریل: ریل وسیله ای است از جنس صلب که نقش هدایت کابین و وزنه تعادل را در یک خط مستقیم عمودی دارد و در ارتفاع های معینی بوسیله اجزایی به نام براکت به اسکلت چاه متصل میگردد.

ریل ها از فولاد ساختمانی ساده دارای تنش کششی بیشتر از ۳۷۰ نیوتن بر میلیمتر مربع و کمتر از ۵۲۰ نیوتن بر میلیمتر مربع به شکل حرف T و به طول ۵ متر ساخته میشوند. ریل های راهنما با داشتن انتهایی به شکل نری و مادگی روی هم سوار میشوند.

تیغه نری و مادگی ریل آسانسور

متداولترین آنها برای قاب وزنه T45 ، T50، T45 توخالی و در سرعت بالای ۲٫۵ متر بر ثانیه T70 و T82 است. برای هدایت کابین ریل های T70 وT82 برای سرعت کم و آسانسورهای سبک و T89 ، T90 (آسانسورهای لیفتراکی ، گیرلس ظرفیت متوسط و هیدرولیک)و T125 ، T127 (آسانسورهای بیماربر ، گیرلس ظرفیت بالا و خودروبر) برای سرعت بالا یا آسانسور سنگین به کار میرود. قسمت درگیر با کفشک کابین یا قاب وزنه نوک ریل است که دارای ضخامت ۵ و ۹ و ۱۶ است.

T70 یعنی اندازه پشت بال ۷۰ میلیمتر. در این ریل ضخامت نوک ریل ۹ میلیمتر T70x65x9

ریل های بدون ماشینکاری دارای پسوند /A و ریل ماشینکاری شده مناسب برای سرعت ۱/۵ به بالا دارای پسوند/B میباشد.

مقررات ایمنی ریل های راهنما:

کابین و وزنه تعادل بایستی هر کدام به وسیله حداقل ریل راهنمای سخت، هدایت شوند.
توان و استحکام ریل ها، متعلقات و اتصالات آنها باید جهت تحمل نیروهای ناشی از عملکرد ترمز ایمنی (پاراشوت) و همچنین انحنا و پیچشهای ناشی از بار نامتعادل داخل کابین ، کافی باشد.
ریل های راهنما باید به گونه ای به براکت ها و سازه ساختمان ها محکم شوند که اثرات نامطلوب ناشی از نشست ساختمان یا انقباض بتن، به صورت خودکار یا با تنظیم ساده ای قابل جبران باشد.
جوشکاری ریل ها به همدیگر یا به براکت ها و ساختمان ممنوع میباشد.

پشت بند ریل آسانسور:

پلیتهای ضخیم فلزی دارای ۸ سوراخ که برای اتصال ریلها به هم کاربرد دارند که ۴ سوراخ برای هر ریل در نظر گرفته شده است.

پشت بند فابریک ریل آسانسور

براکت ریل آسانسور:

ریل ها در ارتفاع های معینی بوسیله اجزایی به نام براکت به اسکلت چاه متصل میگردند.

بسته به نوع ریل، براکت مخصوص آن باید استفاده شود.

انواع مختلفی براکت وجود دارد که متداولترین آنها نوع معروف به اتیسی که معمولا برای ریل کابین میباشد.

براکتها یا آبکاری شده اند یا معمولی که باید ضد زنگ زده شود.

در آسانسورهای پکیج و یا شاید برخی از برندهای داخلی، براکتها دو یا چند تکه هستند که تنظیم آنها راحتتر انجام میشود. در ضمن در اتصال آنها به آهنکشی از جوش استفاده نمیشود و پیچ و مهره میشوند

  • fatemeh rahmdell
  • ۰
  • ۰

موتور خانه آسانسور چیست؟

موتورخانه آسانسور جایی است که موتور آسانسور و سایر تجهیزات در آن قرار می گیرد. موتورخانه آسانسور معمولا در بالاترین نقطه چاه آسانسور نصب می شود. از جمله قطعات دیگر موجود در موتورخانه آسانسور، می توان به ابزارآلات تعمیرات آسانسور، تابلو فرمان آسانسور، تجهیزات خنک کننده و وسایل اعلام و اطفا حریق نام برد.

موتورخانه آسانسور باید به گونه ای ساخته شود که بتواند بار و نیروهای وارده را به خوبی تحمل کند. توجه داشته باشید که ورود به موتورخانه باید همراه با ایمنی صورت گیرد. گاهی اوقات، اعضای ساختمان یا تعمیرکاران آسانسور بدون رعایت نکات ایمنی وارد موتورخانه آسانسور شده و دچار سانحه می شود. بنابراین فراموش نکنید که باید در ورود به  موتورخانه، نکات و قوانین ایمنی را رعایت کرد. روشنایی در موتورخانه آسانسور از اهمیت زیادی برخوردار است. توجه کنید که در موتورخانه حتما از لامپ های مناسب و دائمی استفاده کنید.

تا به حال به درهای موتورخانه آسانسور توجه کرده اید؟ درها باید از اندازه استانداردی داشته باشند.  اندازه استاندارد برای در موتورخانه آسانسور حداقل شصت سانتی متر عرض و صد و هشتاد متر ارتفاع است. موتورخانه باید دارای فضای کافی برای عبور کارشناسان و تعمیران باشد.  تهویه داخل موتورخانه آسانسور نیز اهمیت دارد. همچنین، در حالت عادی، دمای داخل موتورخانه، بین پنج تا چهل درجه سانتی گراد است.

استاندارد موتورخانه آسانسور

در موتورخانه آسانسور، اتاق ویژه ای وجود دارد که دیوار، سقف و درب های محکمی دارد. سیستم محرکه و قطعات گرداننده در داخل این اتاق ویژه نصب می شود. توجه کنید که فقط افراد متخصص اجازه ورود به این اتاقک را دارند. می توان فلکه های کشش و گاورنر را داخل محوطه داخل چاه قرار داد. اما این در صورتی است که در زمان بازرسی و تعمیرات، این فلکه ها در دسترس باشند.

توجه داشته باشید، نباید در موتورخانه، ابزاری به غیر از تجهیزات آسانسور قرار داد. البته وسایل روشنایی، تهویه و وسایل اطفا حریق نیز در داخل موتورخانه قرار می گیرند. فراموش نکنید که موتورخانه، باید متناسب با نیروها و بارهای وارده ساخته شود. گرد و غبار نباید جذب موتورخانه شوند و کف آن نیز نباید لغزنده باشد.  برای اینکه تجهیزات سنگین را بتوان بالا و پایین برد، می توان از یک تا چند قلاب استفاده کرد. در تعیین اندازه متناسب در موتورخانه، باید به تجهیزات داخل آن نیز توجه کرد.

موتورخانه باید مجهز به سیستم گرمادهی و اطفای حریق باشد. می توان داخل موتورخانه از یک هیتر برقی یا بخاری استفاده کرد. در مقابل، برای سرمایش، می توان از هواکش استفاده کرد. برق مناسب برای موتورخانه آسانسور، برق سه فاز است. تابلو فرمان نیز توسط شرکت آسانسور در فضای موتورخانه نصب می شود.

ماشین آلات داخل موتورخانه آسانسور

به طور کلی، سیستم محرکه آسانسور و تجهیزات مربوطه داخل موتورخانه قرار می گیرند. دیوارهای صلب، سقف، کف، در و یا دریچه افقی داخل موتورخانه نصب می شود.  همانطور که قبلا ذکر شد، موتورخانه باید تمیز و مرتب باشد. برای مثال، معمولا موتورخانه آسانسور در پشت بام ساختمان ها ساخته می شود و ساکنین ساختمان به اشتباه وسایل فنی، کابل ها و چیزهای به درد نخوری و ابزارهایی که برای آنها جایی وجود ندارد، را در موتورخانه آسانسور می گذارند. در حالی که جای این وسایل در موتورخانه نیست. همانطور که بیان کردیم، کف موتورخانه نباید غیز لغزنده باشد. بتن های ماله کشی شده یا ورق های آج دار در این گروه قرار می گیرند. بین موتورخانه و چاه، سوراخ هایی وجود دارد، این سوراخ ها باید تا حد امکان کوچک باشد.

تهویه موتورخانه از اهمیت زیادی برخوردار است. تهویه چاه آسانسور را از طریق موتورخانه انجام می دهند. در واقع باید توجه کرد که بوهای نامطبوع ساختمان نباید وارد موتورخانه شوند. می توان از ابزارهای مخصوص برای محافظت از گرد و غبار، بخارهای مضر و رطوبت استفاده کرد. روشنایی داخل موتورخانه آسانسور باید دائمی و با شدت حداقل 200 لوکس در تراز کف اتاق باشد.

گاهی اوقات به دلیل عدم رعایت ایمنی در موتورخانه، اشیا از محل های باز چاه آسانسور و یا سوراخ های کابل برق سقوط می کنند. برای جلوگیری از این اتفاق، می توان از غلاف ها یا لبه های خاصی استفاده کرد. برآمدگی این لبه ها از کف تمام شده و یا بالای چاه حداقل 50 میلی متر است.

نردبان موتور خانه آسانسور

گاهی اوقات نمی توان از پله های معمول برای دسترسی به موتورخانه استفاده کرد. در این مواقع، باید از نردبان اختصاصی، و غیرلغزنده استفاده کرد. باید به نوع قرارگیری نردبان نیز توجه کرد. معمولا زاویه قرارگیری نردبان بین 70 تا 76 درجه است.  اگر نردبان ثابت باشد و ارتفاع آن کمتر از 1/5 متر باشد، زوایای دیگری نیز قابل استفاده هستند. دقت کنید که این نردبان فقط برای موتورخانه آسانسور باید استفاده شود و همواره در کنار موتورخانه باشد. در هنگام استقرار آسانسور باید نقاط استقرار آن را در نظر گرفت. بهتر است برای سهولت استفاده از نردبان، چند تا دستگیره در انتهای آن نصب کرد.

در و دریچه های افقی موتورخانه

درهای دسترسی نیز استانداردهای خاصی دارند، عرض این درها حداقل 6 متر و ارتفاع آنها حداقل 8/1 متر است. توجه کنید که درها باید مجهز به مکانیم متعادل کننده نیز باشند. حتی در برخی از آسانسورها، یک سیستم متعادل ساز نیز نصب می شود. دریچه های افقی باید بدون تغییر شکل دائمی، در هر دریچه، حداقل 1000 نیوتن را در سطحی معادل 2/0 در 2 متر را تحمل کنند.

جهت باز شدن این دریچه ها نباید رو به پایین باشد، مگر آنکه یک مسیر رابط از طرف این دریچه ها به نردبان جمع شو وجود داشته باشد. اگر دریچه ها دارای لولا باشند، نباید سقوط کنند و  از جا درآیند. قفل هایی روی این درها و دریچه ها قرار می گیرند.

آیا امکان دارد که آسانسوری، موتورخانه نداشته باشد؟

بله، برخی از آسانسور ها مجهز به موتورخانه نیستند. به این آسانسورها، آسانسورهای بدون موتورخانه یا روملس می گویند. سیستم های محرکه آسانسور در دو نوع هستند: کششی، و هیدرولیکی، هر دو دسته این آسانسورها به جایی برای قرارگیری موتور و متعلقات آن نیاز دارند. در سیستم های هیدرولیک، موتورخانه را می توان در چاه آسانسور و یا در فاصله ای دورتر قرارداد. معمولا این آسانسورهای کششی هستند که از نوع بدون موتورخانه هستند. در این آسانسورها، موتور داخل چاهک قرار می گیرد.

البته این نوع آسانسورها دارای معایبی نیز هستند. از جمله این معایب ها می توان به محدودیت ارتفاع، محدودیت سرعت، محدودیت ترافیک، مصرف انرژی زیاد، تعمیرات نگهداری، و مشکلات زیست محیطی اشاره کرد. این اسانسورها را نمی توان در ارتفاع زیاد نصب کرد و حداقل و حداکثر سرعت آنها بین 63/0 تا 1 متر بر ثانیه است. این آسانسورها نمی توانند بیش از 90 استارت در ساعت داشته باشند و مصرف انرژی شان حدود 2 برابر است. در این آسانسورها، اورینگ ها و پکینگ های آسانسور، در کوتاه مدت خراب می شوند و روغن نشت می دهد.

آسانسورهای کششی با موتورخانه در بالا و پایین

در آسانسورهای کششی، قرقرهای هرزگردی وجود دارد. این قرقره ها جهت انتقال نیرو را تغییر می دهند. به همین دلیل در طولانی مدت، استهلاک مکانیکی افزایش می یابد. در این حالت، سیم بکسل های زیادی وجود دارد و این سیم بکسل ها از نوع موتورخانه بالا هستند. آسانسورهای کششی را نمی توان برای سرعت های بیشتر از 2 متر بر ثانیه استفاده کرد.

زمانی که موتورخانه به طور کامل حذف شود، شرکت های آسانسور سازی از طرح های مختلفی استفاده می کنند. در این آسانسورها، سیستم های محرکه در فضای بالا سری قرار می گیرند و برخی از آنها در چاهک یا چاله آسانسور نصب می شوند. در صورتی که موتورخانه آسانسور حذف شود و به فضای بیشتری در ابعاد چاه آسانسور نیاز نباشد، مزایای زیادی ایجاد می شود. از جمله این مزایا می توان به طراحی آسان تر ساختمان، کاهش هزینه های ساختمان، حرکت آرام و کنترل شده، مصرف انرژی کمتر، تعداد قطعات کمتر، و افزایش عمر مفید سیستم محرکه اشاره کرده.

تهویه موتور خانه آسانسور

همانطور که قبلا اشاره شد، موتورخانه آسانسور باید تهویه مناسبی داشته باشد و چاه باید از طریق موتورخانه، هوای خود را بگیرد. باید مراقب  باشید که هوای راکد ساختمان وارد موتورخانه نشود. زیرا ممکن است، هوای راکد باعث آسیب رسیدن به کابل های برق شود. وجود رطوبت در موتورخانه نیز به کابل ها و موتور آسیب می رساند.

 

  • fatemeh rahmdell