خط تراز

 

خط تراز

 

خط تراز که به آن خط مبنا نیز گفته می شود، خطی است که شاسی کشی آسانسور از سمت ورودی آن باید با آن موازی باشد. این خط ممکن است یک دیوار در جلوی چاه یا لبه پشت بام منظور شود. در این مرحله، باید الگوی اندازه های به دست آمده را بست. برای این کار، روی چاه در پشت بام، چهار آرماتور صاف یا ناودانی 6 را در چهار سوی چاه روی یکدیگر می گذاریم. دو طرف آرماتور سمت درب ورودی باید نسبت به خط مبنا اندازه گرفته شده، موازی با آن قرار داده شده و تثبیت شود. آرماتورها باید بر هم عمود شوند و برای جلوگیری از حرکت، باید از گچ یا جوش استفاده کرد. از راه های عمود کردن می توان به قانون 60-80 استفاده کرد. سیم شاقول ها از چهار کنج الگوی ایجاد شده به سمت پایین آویزان شده و در بین راه، موانع رفع می شوند.

 

جهت ثابت سازی شاقول ها در توقف دوم، دستک ها را به طبقات جوش داده و یک آرماتور روی دستک قرار می دهیم. سپس سیم شاقول را در نقطه ای که تکان نمی خورد، دور آرماتور می پیچانیم. اولین چیزی که برای محاسبه آهن آلات مورد استفاده برای چاه آسانسور باید بدانیم، ارتفاع کل سازه است. با در نظر گرفتن تعارف چاهک، فضای بالاسری و ارتفاع طبقات می شود ارتفاع کل شاسی کشی را به دست آورد.

 

چاهک یعنی فاصله کف چاه آسانسور تا سطح توقف اول. در آسانسورهای معمولی، با سرعت یک متر بر ثانیه، مینیمم اندازه چاهک، 140 سانتی متر لحاظ می شود.

 

اورهد نیز به فاصله کف توقف آخر تا سقف چاه گفته می شود. در آسانسورهای معمولی با سرعت یک متر بر ثانیه، مینیمم اندازه اورهد در حدود 390 سانتی متر لحاظ می شود. به طور معمول، ارتفاع طبقه ها چیزی در حدود 330 سانتی متر در نظر گرفته می شود.

 

باید توجه کرد که کف تمام شده طبقات روی محاسبه تاثیر دارد و باید آن را در نظر گرفت.

 

در شاسی کشی، چهار ستون داریم، پس به میزان چهار برابر عددی که از محاسبه به دست می آید، آهن لازم خواهد بود.

 

با توجه به محاسبه انجام شده فاصله کلاف ها، مقدار آهن مورد استفاده برای آن ها نیز تعیین می گردد.

 

مثلا فرض کنید فاصله کلاف ها بر اساس محاسبه 180 سانتی متر است. بنابراین، ارتفاع یک ستون را باید بر 180 بخش کرد تا تعداد کلاف ها به دست بیاید. محیط چاه هم اندازه یک کلاف را مشخص می کند.

 

اندازه یک کلاف را در تعداد کل کلاف ها ضرب می کنیم تا مقدار آهن مورد استفاده برای کلاف ها مشخص شود.

 

برای آسانسورهایی که چهار تا هشت بار توقف دارند، معمولا نبشی 10 برای ستون های شاسی کشی و ناودانی 8 برای کلاف های شاسی کشی به کار می رود، اما فاصله کلاف ها به استانداردی بستگی دارد که مشخص می سازد ماکسیمم فاصله دو براکت در یک ریل چقدر می باشد.

 

بیش تر پیمانکارها برای آسانسورهای معمولی طبق کلیشه ها عمل می کنند، اما برای آسانسورهای خاص و دارای توقف زیاد باید دقت داشت که این کلیشه ها به کار نمی آیند و محاسبات شاسی کشی باید بر اساس دیتاشیت انجام شود.

 

حالا در رابطه با اجرای اولین نبشی ستون ها صحبت می کنیم. نبشی ها را باید با کمک بالابر در محل مورد نظر جای داد، با کمک شاقول بنایی، دو بال آن را از درون شاقول نمود و از پایین به پلیتی که کف چاه جای گرفته، جوش داد. از بالا نیز به دستک ها جوش داده می شود. چون بیش تر نبشی های عرضه شده در بازار دارای انحنا هستند، بهتر است موردی که خیلی کج می باشد را در ابتدا قرار داد.

 

جهت این که نبشی ستون های شاسی کشی بهتر روی هم قرار بگیرند، بالای هر نبشی، یک پلیت از درون و یکی از بیرون جوش داده می شود.

 

نبشی های بعدی نیز به همین ترتیب نصب می شوند، به صورتی که در پایین و بالا با سیم شاقول هماهنگ باشند. نبشی ها باید به صورت لب به لب به هم جوش داده شوند. برای قوی تر کردن اتصال، پلیت مذکور نیز جوش داده می شود.

 

نقطه پایانی نبشی های ستون شاسی کشی در آسانسورهایی که سرعتشان یک متر بر ثانیه است و ظرفیت هست نفر را دارند، از کف توقف آخر باید دست کم معادل 420 سانتی متر باشد. این را باید با شرکت هماهنگ کرد. این را نیز بدانید که اندازه گفته شده با فرض مشخص نبودن کف تمام شده صحیح می باشد.

 

همچنین باید توجه کرد که ارتفاع کف سکوی دال بتنی تا سقف موتورخانه مربوط به آسانسور، دست کم 180 سانتی متر می باشد. در بهترین حالت، این اندازه را 200 سانتی متر در نظر می گیرند.